:: tengwar w języku angielskim

W języku angielskim, podobnie jak w sindarinie, używa się równocześnie dwóch podstawowych metod zapisu:

• tengwar/tehtar - z wykorzystaniem tehtarów do zapisu samogłosek,
• pełny - sposób podobny do pisma Beleriandu.

Oba te sposoby były wykorzystywane przez Tolkiena zamiennie, przy czym zgodnie z kierunkiem ewolucji pisma tengwarowego zapis z tengwarami reprezentującymi jedynie spółgłoski należy uznać za formę wcześniejszą. Układ tengwarów dla obu sposobów zapisu przedstawia poniższa tabela:

kolor w tabeli  sposób zapisu czarny  tengwar/tehtar  zielony pełny

tema I tema II tema III tema IV tyelle 1 t t p p ch ch k k tyelle 2 d d b b j j g g tyelle 3 th th f f sh sh kh kh tyelle 4 dh dh v v zh zh gh gh tyelle 5 n n m m ny ny ng ng tyelle 6 r słabe r w u y u lub o - a   dodatkowe 1 r mocne r lub w rh rr l l lh ll 2 s s s s lub c z z z z 3 h h hw hw y e w o lub w 4 h - - i - j lub y s e 5 - szwa - hw - w

Oprócz tengwarów umieszczonych w powyższej tabeli we wszystkich sposobach zapisu języka angielskiego powszechnie stosuje się specjalne symbole stanowiące „skróty” dla często używanych słów:

of the of the and

Skróty dla of, the i of the wykorzystują tengwary o wydłużonym telco, czyli spoza podstawowego zestawu znaków Fëanora, natomiast skrót słowa and to nasalizacja dźwięku d.

:: tengwar/tehtar

Przy zastosowaniu zapisu języka angielskiego z wykorzystaniem tehtarów, podobnie jak w sindarinie, tehtę zapisuje się nad następną tengwą. Do zapisu samogłosek używa się standardowych tehtarów. Dodatkowo samogłoskę a często zapisuje się jako cyrkumfleks , a na końcu wyrazu y jako karon a nieme e jako kropkę pod poprzednią tengwą. Długie samogłoski reprezentuje się przez podwojenie tehty lub umieszczenie jej na długim nośniku.

Tengwary yanta i úre oprócz spółgłoskowego y i w mogą być również wykorzystywane do oznaczania angielskich dyftongów - dyftongi z i (np. ei, ai) oparte są o tengwę yanta a dyftongi z u (ou) o tengwę ure:

ai ei ui ou

W początkowych wersjach tego stylu dla języka angielskiego zasada zapisu r była przestrzegana podobnie jak w sindarinie - rómen przed samogłoskami, natomiast óre przed spółgłoskami i na końcu wyrazu. Jednak w zapisach prezentowanych przez Christophera Tolkiena (np. w książkach serii „The History of Middle-earth”) zasada ta jest rzadziej przestrzegana.

Christopher Tolkien wprowadził również kilka innych zmian tworząc modyfikację standardowego sposobu zapisu określaną jako styl CJRT. Na przykład kropka pod poprzednią tengwą reprezentująca e jest używana nie tylko na końcu wyrazu, ale również w środku. W „Silmarillionie” i „Niedokończonych Opowieściach” spotykamy zapis tehtarów o i a poniżej poprzedniej tengwy zamiast nad tengwą następną. Połączenie samogłosek ea na początku wyrazu w trybie CJRT zapisuje się jako tehtę e nad nośnikiem oraz tehtę a poniżej: .

:: tryb pełny

Zapis w stylu zbliżonym do pisma Beleriandu (tryb 'pełny' lub 'alfabetyczny') wykorzystuje tengwary do zapisu podstawowych samogłosek, tak jak widać w powyższej tabeli. Złożone samogłoski oraz dyftongi oznaczane są z wykorzystaniem tehtarów, np.:

ay ey oy uy aw ew ow uw

Występujące w tabeli alternatywne znaczenia niektórych tengwarów dla pełnego sposobu zapisu wynikają z faktu, że poszczególne przykłady zapisu języka angielskiego różnią się między sobą i reprezentują właściwie więcej stylów niż tylko dwa. Pewne zastosowania są wręcz specyficzne dla konkretnych przykładów - np. tengwa úre przy zastosowaniu stylu pełnego jedynie w „King's Letter” oznacza w, w pozostałych przypadkach stylu pełnego oznacza o. Podobnie jest z tengwą rómen, która w liście Tolkiena do Hugh Brogana jest użyta jako w, ale w większości innych przypadków jako r przed samogłoską. Symbol szwa wykorzystywany jest do oznaczenia krótkiej formy samogłoski o (lub czasami a) występującej na początku wyrazu.

Przykłady zapisu języka angielskiego tengwarem stworzone przez Tolkiena można spotkać między innymi na okładkach i stronach tytułowych jego książek lub publikacji wydanych przez Christophera Tolkiena.

do góry