:: konstrukcja : znaki tehtar
W większości języków tengwary oznaczają wyłącznie podstawowe dźwięki spółgłoskowe, natomiast samogłoski i ewentualne zmiany fonetyczne spółgłosek zapisywane są przez tehtary („znaki”). Istnieje sześć podstawowych tehtarów oznaczających samogłoski:
|
Tehtary są pisane diakrytycznie w związkach z modyfikowanymi spółgłoskami - przy następnej lub poprzedniej tengwie w zależności od metody zapisu obowiązującej w danym języku. Najczęściej tehtary oznaczające samogłoski zapisuje się nad tengwą, chociaż istnieją również sposoby zapisu, w których tehta umieszczana jest poniżej - dotyczy to zwłaszcza y, np. po spółgłosce w języku quenejskim. W szczególnych przypadkach stosuje się zapis tehty w środku tengwy - np. tehta y w połączeniu z tengwą lambe może być pisana następująco: 
Umieszczenie tehty jest zazwyczaj centralne w stosunku do szerokości tengwy, jednak nie jest to konieczne. Można stosować przesunięcia w lewo lub w prawo tak, aby uniknąć nałożenia się tehty z telco tengwy.
W powyższej tabelce zamiast tengwarów występuje tzw. nośnik krótki. Jest to znak wykorzystywany w sytuacji gdy nie ma odpowiedniej tengwy, nad którą można by zapisać tehtę - np. w wyrazie zaczynającym się od samogłoski przy stosowaniu systemu zapisu tehty nad poprzednią tengwą. W przypadku długiej samogłoski stosuje się nośnik długi.
|
Długie samogłoski e, o oraz u można również zapisywać przez podwojenie pojedynczej tehty.
W językach, w których dźwięk a występuje bardzo często (np. w quenejskim), jak również w niektórych wersjach zapisu język angielskiego, dla uproszczenia i przyspieszenia zapisu a stosuje się symbol cyrkumfleks 
zamiast trzech kropek.
Oprócz tehtarów oznaczających samogłoski istnieją jeszcze znaki modyfikujące spółgłoski. Ich użycie pozwala na zapisanie dodatkowego dźwięku spółgłoskowego bez konieczności pisania dodatkowej tengwy:
|
